رَزّاقِ غیب

​​​​​​

آنکه درد و غم فراوان می دهد
بندگان را روزی آسان می دهد

دست های مهربان عاشقان
دیده باشی بوی باران می دهد

هرچه می آید به سر از غیر نیست
یکنفر از غیب فرمان می دهد

دردِ دل با دوست گفتن لازم است
عشق را فرمانِ درمان می دهد

انتقام چرخ میدانی ز چیست؟
چون خدا در ذرّه جولان می دهد

هر که بر ظلم و ستم آلود دست
بی گمان یک روز تاوان می دهد

غزنوی را خوانده ای؟ بر پیرِ توس
نقره جای زر به همیان می دهد

نقره داغش می کند رَزّاقِ غیب
آنکه دل بر لطفِ سلطان می دهد

طارق خراسانی

11تیر ماه 1402

پ. ن
خدا مرا آفرید تا این غزل سروده شود.